اولين سئوالي که به ذهن متبادر مي شود اين است که مگر توتون و تنباکو جزء اقلام ضروري است که چنين يارانه اي به آن اختصاص يافته است؟ از طرفي کشور ما هنوز از شرايط تحريمي خارج نشده است و واردات کالاهايي که جزء کالاهاي ضروري محسوب نمي شود با اقتصاد مقاومتي سازگار نيست. حتي اگر در شرايط تحريم هم قرار نداشتيم بازهم اختصاص چنين يارانه اي منطقي نيست.

دولت در حالي از واردات توتون و تنباکو با ارز ارزان قيمت حمايت مي کند که استعمال دخانيات سالانه جان 65 هزار نفر را در کشورمان مي گيرد و در دسترس بودن مواد دخاني و عدم آموزش هاي لازم براي پيشگيري در کشور باعث کاهش سن شروع استعمال سيگار و قليان در کشور شده است به طوري که طبق آمارهاي وزارت بهداشت سن شروع استعمال دخانيات در مردان به 19 سال و در زنان به 21 سال رسيده است و متاسفانه سن استعمال قليان نيز از 14 سال به 10 سال رسيده است که زنگ خطري است براي سونامي بيماري هاي مرتبط با دخانيات در جوانان آينده که متاسفانه همچنان اين مسئله جدي گرفته نمي شود.


اين در حاليست که براساس نظر کارشناسان هرقدر مردم خرج سيگار و قليان کنند دولت بايد سه برابر آن را هزينه درمان بيماري هاي ناشي از دخانيات کند.

چنانکه براساس گفته هاي دکتر علي اکبر سياري معاون بهداشت وزير بهداشت سالانه بين 20 تا 30 هزار ميليارد تومان براي درمان بيماري‌هاي ناشي از دخانيات هزينه مي‌شود.

يعني هزينه اي حدودا سه برابر بودجه اجراي طرح تحول سلامت؛ که هم اکنون به دليل بدهي دولت به بيمه ها و عدم تخصيص اعتبار مناسب براي حمايت از آنها باعث ناتواني بيمه ها از پرداخت مطالبات بيمارستان ها و داروخانه ها و پزشکان شده و بيم آن مي رود که طرح تحول سلامت با شکست مواجه شود.

از يک طرف قوانين مبارزه با دخانيات در کشور وضع مي شود؛رسانه ها براي مبارزه با استعمال دخانيات فعاليت مي کنند،نيروي انتظامي با استعمال قليان در پارک ها برخورد مي کند و عرضه قليان در قهوه خانه ها ممنوع مي شود،از مصرف کنندگان سيگار براي تامين بودجه هاي پيشگيري،ماليات گرفته مي شود اما از طرف ديگر شاهد واردات حجم عظيمي از توتون و تنباکو به کشور هستيم و دولت به اين کالاها سوبسيد مي دهد .

سياستي کاملا دوگانه در قبال دخانيات! شايد به همين دليل است که تلاش هاي وزارت بهداشت و مسئولان مربوطه نتيجه بخش نبوده و به همين دليل اگر روند مصرف دخانيات در کشور کنترل نشود تا 40 سال آينده جزء سه کشور اول مصرف کننده دخانيات در جهان خواهيم شد.

دولت به جاي اينکه به فکر کسب درآمد از راه فروش سيگار به مردم کشور باشد خيلي ساده مي تواند توليدات داخلي را برندسازي کند و از راه صادرات آن به کشورهاي ديگر سودهاي بيشتري کسب کند روشي که کشورهاي بزرگ توليدکننده سيگار در پيش گرفته اند و مي بينيم مردم اين کشورها از جمله امريکا و کشورهاي اروپايي کمتر به استعمال سيگار رغبت نشان مي دهند و سيگارهاي توليدي آنها روانه کشورهاي عقب افتاده و يا کشورهاي در حال توسعه اي نظير ايران مي شود.

در زير بد نيست نگاهي به رقم واردات توتون و تنباکو و ارز اختصاص يافته به آن داشته باشيد تا بهتر به اصل ماجرا پي ببريد.


واردات انواع توتون و تنباکو به تفکيک فصل تعرفه و کشور طي 5 ماهه اول سال جاري،تعرفه: 24039900

توتون و تنباکوي هموژنيزه يا دوباره ساخته تعرفه: 24039100

ساير تنباكوي سيگار غيرمذكور تعرفه: 24031900

تنباكوي قليان مشخص شده تعرفه: 24031100

ساير سيگارها ازبدل توتون تعرفه: 24029000

سيگار حاوي توتون تعرفه: 24022000

سيگار برگ (ا ز جمله سيگارهاي برگ نوک بريده ) و سيگار يلو حاوي توتون تعرفه: 24021000

توتون و تنباکو که قسمتي يا تمام برگ هاي آن دور بريده يا ساقه بريده باشد تعرفه: 24012000

جمع رديف هاي مربوط به واردات توتون و تنباکو در 5 ماهه نخست سال جاري